మేము ముగ్గురం. అన్నయ్య, అక్క, నేను. మాది కంచుమర్రు అనే పల్లెటూరు. అత్తిలి పక్కనే ఉంటుంది. నా రెండవ క్లాసు వరకూ మేము ఆ ఊర్లోనే ఉండేవాళ్ళం. మా అమ్మమ్మ, తాతయ్య గార్లు భీమవరంలో ఉండేవారు. అన్నయ్య వాళ్ళ దగ్గర పెరిగేవాడు. ఏ చిన్న శెలవు వచ్చినా అమ్మమ్మతో కలిసి మా ఊరు వచ్చేవాడు. వాడు వచ్చాడంటే మాకు పండగే. తనేమీ వెర్రి మొర్రి అల్లరి చేస్తూ, పొలాలమ్మట తిరుగుతూ, కాలవలో పడి ఈదుతూ అల్లరి చేసే రకం కాదు. అలా అని అల్లరి చేయలేదు అని కాదు కానీ, మరీ ఇద్దరు ఆడపిల్లలు చేయలేనంత అల్లరి నేర్పించే పెద్ద అన్నయ్య టైపేం కాదు వాడు. అయినా మాకు వాడు వస్తాడంటే ఎందుకు అంత ఇష్టం? ఏమో ఇప్పటికీ అర్ధం కాదు నాకు.

అట్లాస్ ముందేసుకుని గంటలు గంటలు దేశాల వంక చూస్తూ కూర్చునేవాడు. చందమామ పుస్తకాలు చదువుతూ పూటలు పూటలు గడిపేసేవాడు. నాన్నగారితో కూర్చుని పాత సినిమాలు చూస్తూ, ఫ్రేములు, నటుల విశేషాలు, డైరెక్షన్ లో రకాలు, సినీ సంగీతంలో పోకడలు మాట్లాడుతూ ఉండేవాడు. బామ్మ దగ్గర కూర్చుని రామాయణ, భారతాలు, పల్లె పాటలు, పాత కథలు వినేవాడు. అలాగే తన తోటి వాళ్ళతో కలిసి గోళీలు, దొంగ-పోలీసులు కూడా ఆడేవాడు. ఇలాంటి మిక్చర్ పొట్లం అంటే మాకు ఎంత ఇష్టమో చెప్పలేం. వాడిలా అవ్వాలని మా అక్క పాటల పుస్తకాలు పోగు చేయడం హాబీగా పెట్టుకుంటే, నేనేమో పుస్తకాలు పుచ్చుకున్నాను.

ఇక తాడేపల్లిగూడెం వచ్చేశాకా, తను కూడా పూర్తిగా మా ఇంట్లోనే ఉండడం మొదలయ్యాకా అయినా ఇంతటి అభిమానం, ఆకర్షణ తగ్గి ఉంటాయి అనుకుంటున్నారా? సమస్యే లేదు. చినుకుకూ చినుకుకూ మధ్య సైకిల్ నడుపుతాను అని వాడు అంటే, వెర్రి మొహంలా వెనక కూర్చుని నిలువునా తడిసిపోవడం. రోజూ సందు మలుపులో తిప్పలేక సైకిల్ మీద నుంచి పడేయడం.

అలా పడిపోవడం వలన పుస్తకాలు డ్రైనేజిలో పడిపోతే వాటిని కడుక్కుని, ఆరబెట్టుకుని మళ్ళీ తరువాతి రోజు అమాయకంగా సైకిలెక్కడం. అన్నయ్య, అక్క ఇంట్లో సైకిల్ తొక్కుతుంటే పక్కనే కూర్చుని అదేదో సినిమాలో చిరంజీవి సైకిల్ తొక్కుతుంటే వాళ్ళ చెల్లెలు encourage చేసినట్టు చేయడం. వాళ్ళిద్దరూ కొట్టుకుని, తగువు అమ్మ దగ్గరకి వెళ్తే, ఎవరినీ నొప్పించకుండా ‘ఏమో ఎవరు ముందు కొట్టారో నేను చూడలేదమ్మా’ అని పచ్చి అబద్ధాలు చెప్పడం. ఇలా ప్రతీ సందర్భంలోనూ అన్నయ్య అంటే ఒక ఇష్టం, ఆరాధన అంతే.

ఈ ఇష్టం, స్నేహం మా అదృష్టం కొద్దీ అన్ని అవస్థలనూ తట్టుకుని నిలబడింది. బాల్యం, టీనేజ్, చదువులు, ఉద్యోగాలు, పెళ్ళి ఇలా అన్ని స్టేజ్ లలోనూ మా మధ్య ప్రేమ కొనసాగడం చాలా ఆశ్చర్యంగా అనిపిస్తుంది అప్పుడప్పుడూ నాకు. ఎందుకంటే, వయసు పెరిగే కొద్దీ తోబుట్టువు అనే బంధం బలహీనపడడం చాలా చోట్ల చూశాను నేను. మా క్రష్ ల గురించి చెప్పుకునేంత ధైర్యం లేకపోయినా, ఆ క్రష్ క్రషైపోయాకా పంచుకుని నవ్వుకునే చనువు ఉండేది మా మధ్య. స్లిప్ పెట్టి దొరికిపోతే వెంటనే చెప్పుకునే ధైర్యం లేకపోయినా, తెలిసాకా దొరకకుండా ఎలా స్లిప్ పెట్టాలో నేర్పే చనువు ఉంది. ఇప్పటికీ నాకు కానీ, అక్కకి కానీ కోపం, ప్రేమ, ఆనందం, బాధ, అవమానం, మర్యాద, గుర్తింపు, సందేహం ఇలా ఏమి వచ్చినా మొదటి ఫోన్ వెళ్ళేది మా అన్నయ్యకే.

‘అవును, ఇప్పుడు ఇదంతా మాకెందుకు చెప్తున్నావ్? నీ ఆత్మకథలోనో, మీ అన్నయ్య ఆత్మకథకి రాసే ముందుమాటలోనో చెప్పాలిగాని’ అని మీరు అనరు. నాకు తెలుసు మీ గురించి నేనేం రాసినా ఒక గొప్ప purpose ఉంటుందని మీరు మనసా వాచా కర్మేణా నమ్మారు. కాబట్టీ ఈ ఉపోద్ఘాతం కూడా ఏదో గొప్ప విషయం చెప్పడానికే అని మీకు తెలుసు. అవును, ఒక మంచి రచయిత గురించి చెప్పే క్రమంలో ఈ విషయం చెప్పాను. ప్చ్.. నేను కాదండీ బాబూ. మీరూ మీ అభిమానమూ చల్లగుండా.

జార్జ్ ఇలియట్ అనబడే మేరీ ఇవెన్స్ గురించి. ఆమె రాసిన నవలలో తలమానికంగా నిలిచే, అత్యద్భుతమైన నవల ‘ది మిల్ ఆన్ ది ఫ్లాస్’ పై విశ్లేషణ విడుదల అవుతోంది. ప్రముఖ రచయిత్రి, విమర్శకురాలు శ్రీమతి మాలతీ చందూర్ గారు ఈ విశ్లేషణను ఎలా మొదలుపెట్టారో తెలుసా? జార్జ్ ఇలియట్ అనే ఈ రచయితని మన తెలుగు రచయితలలో అత్యంత ఎక్కువ విమర్శలకు లోనైన చలంతో పోల్చారు. రచనల సామ్యంలో కాక, వారి జీవనం ఆధారంగా ఈ పోలిక తెచ్చారు మాలతీ గారు.

1819లో లండన్ లో పుట్టిన ఆమె, పెళ్ళి చేసుకోకుండా ఇదివరకే పెళ్ళైన ఒక వ్యక్తితో సహజీవనం చేయడమే ఈ రచయిత్రి చేసిన నేరం. ముందు భార్య అతనికి విడాకులు ఇవ్వకుండా ఇబ్బందిపెట్టడంతో అతనిని వివాహం చేసుకోవడానికి వీలు లేకపోయింది మేరీకి. కాబట్టే అప్పటి సమాజానికి చాలా కొత్త, నిందనీయమైన పని సహజీవనం చేయడానికి ఆమె పూనుకున్నారు. దీనివలన సమాజం వారిద్దరినీ పూర్తిగా వెలి వేశారు. ఎన్నో అవమానాలూ, నిందలూ అనుభవించారు. అచ్చం మన చలంలాగానే సమాజం నుండి ఛీత్కారాలే ఎదుర్కొన్నారు. అలాంటి సమయంలో ఆమె రచనలు ఆమెను నిలబెట్టాయి. ఆ సమయానికే కాదు, ఎప్పటికీ.

ఒక పక్క విక్టోరియా మహారాణి బ్రిటన్ ను పాలిస్తోంటే, ఇంగ్లీషు సాహిత్యాన్ని జార్జి ఇలియట్ అనే పేరుతో మేరీ ఇవెన్స్ పరిపాలించారు. ఆమె నవలలు, చిన్నకథలు, కవితలు మాత్రమే కాదు ఎన్నో అనువాదాలు కూడా చేశారు. ఆమె పాత్రికేయురాలు కూడా. ఆమెకి ఆమె అన్నగారంటే ఎంతో ప్రాణంట. ప్రత్యేకించి ఈ నవల ‘ది మిల్ ఆన్ ది ఫ్లాస్’ నవలలోని ప్రధాన పాత్ర చిన్నతనం నాటి మేరీనే అంటారు పరిశోధకులు. 

ఈ పాత్ర ఎలా అయితే ఆమె అన్నగారి కోసమే ఎన్నో త్యాగాలు చేసి, ఆఖరికి ఫ్లాస్ నది వరదల్లో ప్రాణాలు కోల్పోయిందో, మేరీ కూడా చిన్ననాట తన అన్నగారి కోసం ఎన్నో త్యాగాలు చేసిందిట. అందుకే ఈ నవలా విశ్లేషణ, జార్జ్ ఇలియట్ జీవితం గురించి విన్నాకా నాకు మా అన్నయ్యపై ఉండే అభిమానం గుర్తొచ్చి ఇలా రాశాను. అయితే, ఇక్కడ సీన్ రివర్స్. మేము మా అన్నయ్య కోసం చేసే త్యాగాల కన్నా, మా ఆనందం కోసం మా అన్నయ్య పడే తపనే ఎక్కువ. ఈ నవలా విశ్లేషణ విని చూడండి. మీకు కూడా మీ అన్నయ్యలూ, తమ్ముళ్ళూ, అక్కలూ, చెల్లెళ్ళూ గుర్తుకొస్తారేమో..

అభినందనలు,

మీనా యోగీశ్వర్.